آمدنت تمام غنچه های ناشکفته ی عالم را شکوفا میکند.

گل نرجس!

بیا که نرگسهای عالم، چشم به راه آمدنت هستند.

بیا که چون ترنّم ابرهای نوبهار، وصف تو، 

دلهای گداخته را غرقه در خنکای اشتیاق کرده است. 

گویی شمیمی است از بهشت.

جوان های بر لبان باد صبا رسته است که هنوز غنچه نکرده، 

 طراوت گلبرگ هایش را استشمام میکنم.

میدانی چرا گلها و ریحانه ای پهن دشتِ انتظار، 

 این بار عطری شگفت می افشانند؟

آنها خرقه از خاکی ستانیده اند که تو در آن خرامیده ای.

بدان که این بار ترانه ای نمی سرایم که به هر بیت آن، 

 جمال یار تمنّا کنم و وصال دیّار!

روایت من عطش ذرّه ذرّه ی هستی است...

روایت من شِکوِه نیست...