حال و هوایم خوب نیست

سخت نفس می کشم

در این هوای درد آلود

در این بن بست بغض

در این تنگنای گناه

در این روسیاهی که خوابم می برد جمعه ها

و جا می مانم از تو

از ندبه

از حق دعا

ملالم می شود روسیاهی هایم را ببینم

آینه ها راشکسته ام

چشمان امیدم را از  همه دنیا بسته ام

اینجا میان قلب سنگین شده ام

جا برای مرور خود هم ندارم

باور می کنی

از خودم هم واهمه دارم

دارم فراموش می کنم کم کم خودم را

با اشک چشم هایم رو می شویم

اما صد چشمه از این اشک ها هم

پاک نمی کند رقت این دل به مرداب نشسته را

و چه پر انتظارم

که روزها را به امید آمدن تو به لحظه هایم می شمارم

هاتفی آرام می گوید به تو می رسم

اگر این روزها کمی طمأنینه کنار بگذارند

کمی کمتر ناز پیشه کنند..

دلم می شنود صدای پای باران را

صدای قدم های آرامت را

دلم خوش است که از هیچ مستمندی گذر نمی کنی

و چه محتاج و نیازمندم با بارش نگاه تو

معجزه کن

بگذار اسیر باران تو

از خودم توبه کنم

از خودم پاک شوم

دیگر جسمم را تحمل انفجار آتش این همه گناه نیست

ببار بر من

که بی تو می سوزند امیدهایم