به پاییز رسیده ای دنیا

به آخر

به روزهایی که درختانت زودتر از موعد

با زندگی وداع گفته اند و بی برگ می شوند

در سکوت می سوزی و هنوز لجاجت می کنی

روزهای حقیرت

روزهای غبار گرفتنت زیر چشمان پاک آسمان

و تباه شدن و مرگت در اوج قدرتت

هنوز هم تو را راضی به باور نکرده

چه می خواهی که هنوز پا برجایی

طمع را کنار بگذار

قدرت از آن تو نیست

ناله خاموشت را آزاد کن و سر تسلیم فرود آر

که

این درختان تشنه و نا خرسند

 بی بهار

بی درخشش خورشید

 می میرند

و تو می دانی که خورشید

 تا عصیان تو پابرجاست

آفتاب نخواهد کرد

و ماه به زمین رخ نخواهد نمود

و سایه سرد وحشت دست از سر زندگی نخواهد کشید

بگذار باران بیاید

وضو کن دنیا

نگذار زمین به گناه بسوزد که زیبایی سیب سرخ تو برای آدم

تکرار قصه ای نخواستنیست

آدمی که بهشت را به طمعی اندکی بیشتر واگذار کرد

تو را بی بهار دیگر کی خواهد خواست؟

دعا کن در این شب ها

که بارش رحمت اندکی خودشناسی می خواهد

بشناس خود را

رویای آدم تو نیستی

رویای آدم

مردیست با مرکب حسین

با قامت عباس

رو کن به سوی قبله تا

همراه نماز  او شویم

تا بیاید

سالار دنیا ...