ماه خاموش من

کجایی در این شب های تاریک و باران زده

در این قحطی روشنایی

در این بحران سکوت

در این سیاهی سرد

در این تنهایی محض

آسمان بی تو غریب است

مثل قصریست بی پنجره

بی باغ

بی گل

بی درخت

قصری خاموش

بی پادشاه

بی رونق

نگاه می کنم به هجوم شب های بی ستاره اش

دلم می گیرد

چقدر بی تو تنهایم ای ماه فاطمه

چقدر دلگیرم

از این سکوت تنش آور

از این ابر های ستبر که تو را از چشمان من گرفته اند

چقدر فاصله است از من تا آسمان نجیب اجابتت

چقدر دور افتاده ام از تو

گویی نمی رسد صدایم به گوشهای تو

نمی گذرد ناله هایم از سینه این ابر های سیاه

نمی رسد دستم به خانه ماه

چقدر بد می گذرد

چقدر سخت می گذرد

چقدر تلخ این قصه بی تو بودن رقم می خورد

کی کوچ می کند این تاریکی

کی به پرواز در می آیند مرغکان اسیر

کی نغمه می زند آزادی

کی روزگار ستاره شدنمان فرا می رسد

کی سجده می کنیم برجمالت یوسف زهرا؟

چرا تکرار این روزها ما را به تو نمی رساند؟

چرا تمام نمی شوند این تکرار های بی حاصل

این بی تو بودن ها

این در پی تو بودن ها در خیال

و از تو دور شدن ها

چرا به سامان نمی رسند فعل هفته ها

چرا جمعه تو از راه نمی رسد تا جمع شود خاطر زمان